Back to basics!

De verleiding was groot. Gisterenavond werd de UAE verkozen als organisator van de WereldExpo 2020. Bijna werden jullie alweer overstelpt met foto’s van het vuurwerk, geluidsfragmenten van de toeterende auto’s die me voorbijstoven, of meer nog een klaagzang over het feit dat men dan maar prompt om 22.00 uur ’s avonds beslist om daags nadien deze overwinning te vieren en daarom alle scholen te sluiten. Maar neen ik laat me niet verleiden, ik kan de komende 7 jaar over de WereldExpo schrijven.

Ik beloofde de vorige post dat het voorlopig gedaan was met de weerpraatjes, de vakantiefoto’s en de rugby verslagen dus deze keer wordt het een echte naai bijdrage!

Mijn nieuwe schoudertas, komt uit Zo Geknipt.

De tassenband werd gemaakt zoals ik het hier al eens eerder deed. Deze keer heb ik echter geen mooie symmetrische lijntjes gestikt.

Ik knipte de grote versie die in het boek staat, want ik heb tenslotte nog 1 kind dat pampers draagt en ook de schatten van de rest van de meute vergt af en toe wat opbergruimte.

Alhoewel de stoffenkeuze me uitermate bevalt, is de tas toch wat te groot uitgevallen. Dat smaakt naar kleiner!

Patroon: Het patroon is recept 27 uit Zo Geknipt.

Stof: De stof is een combinatie van Flight Dusk en Poppies Mineral uit de The Grove collectie van Birch Organic Fabric. De stof werd aangekocht overzee bij Fabricworm.

Speelgoed

De hevige regenbui waarvoor men alle scholen in het land evacuëerde, kwam een dag later dan voorzien. Gelukkig is vrijdag hier weekend en konden de kinderen met volle teugen genieten van de heerlijke plensbui.

Regen is het beste speelgoed hier in de Emiraten; we zien zelden regen dus als het dan regent, gaan de kinderen totaal uit hun bol.

En zoals verwacht liepen natuurlijk direct heel wat straten onder. Voor het eerst zelfs zo erg dat we natte voeten hadden in de wagen, door een slechte dichting onderaan één van de portieren.

Evacuatie

De voorbije dagen was het een beetje wisselvallig en af en toe was er een matige zandstorm.

Vandaag viel er echter ook regen uit de lucht. Voor de meesten onder u, zeker voor al wie in België woont, is dit in geen geval iets bijzonders, regen in de Emiraten is nogal uitzonderlijk. De huizen en de afwatering in de straten is dan ook niet echt voorzien op regenweer. Als er een regenbui losbarst -ik spreek niet over tropische regenval, maar gewoon over een goede bui zoals het in België wel enkele uren na elkaar kan regenen- dan regent het in heel wat huizen binnen, valt de electriciteit uit en staan de straten onmiddellijk blank.

Bij de eerste druppels van de dag kreeg ik deze mail van de school:

‘BREAKING NEWS: En raison des orages et selon l'ordre du KHDA (de locale onderwijs-inspectie), l'établissement va fermer ses portes au plus vite possible. Le Lycée est en train de contacter les familles pour organiser le départ des élèves.’

Alle scholen in het land werden vandaag geëvacueerd, ik denk dat de inspectie een lang weekend wou;  want eerlijk gezegd was deze maatregel compleet belachelijk. Er vielen -met uitzondering van op enkele plaatsen in het land waar er een kleine bui overviel- slechts enkele dikke druppels uit de lucht.

Enkele regendruppels later stonden al mijn kinderen weer voor de deur en gingen we samen op stoffenjacht.

Een vuilvangmat dat kent men hier niet, dus om natte voeten in de winkel te vermijden, leggen Tahir en alle andere winkeliers in de straat, een lapke stof op de grond om de voeten af te vegen! En ... dat voelt wat fout voor een stoffenverslaafd iemand als mezelf.

Het feit dat ik vandaag bij mijn favoriete stoffenwinkel, Tahir, binnenging is goed nieuws me dunkt voor iedereen die op een naaipost zit te wachten!

Flamingo

Een laatste niet-DIY-blogpost, ééntje om het af te leren.

Het is weer die tijd van het jaar, zachte temperaturen, dus ideaal voor bezoekers. Er wordt dus minder genaaid dan normaal en er worden al eens wat meer dingen bezocht.

Gisteren gingen we naar een vogel-kijk-hut in het midden van de stad. De flamingo’s zaten heel erg ver en ik had enkel mijn GSM, uiteindelijk trok ik foto’s van de vogels door de GSM tegen het kijkgaatje van de verrekijker te houden.

Een streepje natuur in het midden van de bouwput. Heerlijk om de zinnen te verzetten.

Sir Baniyas Island in beeld

Ik val jullie nog een laatste keer lastig met zonnig foto’s alvorens we terugkeren naar de inhoud die we gewoonlijk op deze blog posten.

Ik ben eindelijk door de reuze hoeveelheid foto’s gesparteld van onze trip tijdens suikerfeest. 

Zoals eerder geschreven trokken we naar Sir Baniyas Island, een eiland op 20 minuten varen van de kustlijn van de Verenigde Arabische Emiraten. Een eiland dat oorspronkelijk het buitenverblijf was van wijlen Sheik Zayed maar sinds 2008 is opengesteld voor het publiek. Een heerlijke trip voor de kinderen. Het eiland is immers de plaats waar de sheikh zijn zakelijke geschenken heeft gehuisvest. Blijkbaar krijgt hij van Afrikaanse landen en andere landen uit het Midden-Oosten vaak grote dieren als geschenk, hij bracht de dieren onder op dit eiland en het werd na verloop van tijd volledig ingericht als reservaat. 

Er werd ook een kweekprogramma opgestart voor bedreigde diersoorten uit de regio. Er zitten 19 hyena’s, 5 cheetahs, 30 giraffen, 2000 gazellen, maha’s, or,... en 5 cheetahs en 19 hyena’s deze laatste twee soorten om het natuurlijk evenwicht in stand te houden want gazellen dat kweekt gelijk konijnen.

De turnende dochters lieten overal hun kunsten zien.

De kinderen kwamen super goed overeen, speelden hand in hand, gingen zonder ruzie maken samen in bad...

 

Er werd gefietst, gesprongen, beenderen gezocht, gewandeld en gelopen ...

... en niet onbelangrijk er werd geposeerd voor een hele reeks familie-kiekjes, mijn favoriete foto zagen jullie al maar deze zijn ook super.

Hijab

Onze sportieve trip naar India zit er op. Er werd hard gestreden en we eindigden op een verdienstelijke 6^de plaats. Hiermee werden we geklasseerd als eerste land met uitsluitend amateur rugby spelers na kleppers als onder andere Japan en China met professionele ofte anders gezegd betaalde rugby madammen.

Net zoals bij de Aziatische Kampioenschappen vorig jaar, werd ik ook dit jaar weer getroffen door de strijdlust van de Iranese meisjes. Elke wedstrijd werd afgesloten met minimum twee meisjes die dienden te worden afgevoerd op een brancard, gewoonweg omdat ze in elke wedstrijd het onderste uit de kan haalden. Hard spelen staat voor hen symbool als respect tonen voor de tegenstanders. We speelden natuurlijk keihard terug.

Bewonderenswaardig is hoe ze met Hijab, een lange zwarte onderbroek, een kniebroek en een shirt met lange mouwen spelen in temperaturen van 32°C.

We werden uitgenodigd om dit seizoen in Iran een tornooi te spelen. Er werden adressen uitgewisseld en ik beloofde een team samen te stellen dat naar Iran zal reizen in de lente van 2014. Ik schrijf dit op mijn blog zodat ik er niet onderuit kan en jullie me op tijd en stond kunnen aanporren om de stapels papieren die hiervoor zullen nodig zijn op tijd klaar te maken.

Alle vrouwen die in Iran sporten dienen een hijab te dragen en hun armen en benen te bedekken, dus in april 2014 zal ik voor het eerst niet in een mini broekje en een spannend sportshirt rugby doen, maar gekleed zoals dit meisje.

De enige uitstap was onze dagelijkse wandeling naar het stadium. Tijdens de wandeling konden we toch een klein beetje proeven van India. Op een drukke baan liep er plots een groepje paarden met lammetjes op hun rug gevolgd door een hele bende schapen.

Ik weet dat velen zitten wachten op een stoffige post in plaats van rugby foto's en vakantie info, geef me nog een weekje en dan laten we weer iets zien dat we zelf hebben gemaakt.

Belofte maakt schuld.

Het patroon in ere hersteld

Na ‘Het lelijke eendje’ wordt het patroon in ere hersteld door dit turnzakje dat ik voor mezelf heb gemaakt.

De zak gemaakt uit ‘Chinese Blue’ –handgeverfde stof gekocht in Shanghai- werd afgewerkt met rode biais en een rode lijn aan de achterkant om het blauwe paneel wat te breken.

Een zakje waar ik zonder schaamte mijn label durf innaaien.

Net op tijd klaar om deze avond mee te nemen naar Pune, India, waar we net zoals vorig jaar met de Nationale Rugby ploeg de Verenigde Arabische Emiraten vertegenwoordigen op de Aziatische Kampioenschappen. De valies staat klaar, ik moet alleen het Nationale Volkslied terug inoefenen en dan ben ik klaar om met de andere meisjes te spelen tegen Japan, HongKong, Singapore, de Filipijnen en Iran.

Wish us good luck!