Dit weekend de
jaarlijkse afspraak: Wadi Bih!
Iedereen keek er enorm naar uit, het weer zat echter niet mee! De
overnachting in tenten dichtbij het vertrek was een kwelling, een zandstorm
stak zijn kop op en de koude wind zorgde voor een slapeloze nacht.
We begonnen vol goede moed, maar de wind was een echte spelbreker.
Omar -die er
eigenlijk het meeste naar uit had gekeken- liep moedig de eerst steile helling.
Aangekomen in de Wadi moest hij nog zo een 400 meter afleggen van zijn 3.8
kilometer, toen hij opeens een windstoot / zandhoos zag aankomen. Volgens eigen
zeggen probeerde hij eerst zo snel mogelijk weg te lopen en toen de wind hem
-natuurlijk- inhaalde heeft hij zich neergelegd. Het mocht niet baten, hij werd
voorgesleept door de wind en tegen een grote rots gesmeten. Vol schaafwonden
werd hij door een vriendelijk bende lopers recht geholpen, maar lopen zat er
voor hem niet meer in.
Na overleg
hebben de zwaargewichten toen het stuk afgelegd in de open Wadi. De wind bleek
minder spel te hebben in het ingesloten deel van de route, waar de rotsen erg
hoog worden en de kloof smaller is. De kinderen kregen er weer zin in en er
werd moedig verder gelopen -zelfs Omar probeerde nog een klein stukje te lopen,
maar de pijn in de gehavende heup bleek toch wat te erg om nog te lopen. Felix
-5 jaar- liep dit jaar voor het eerst ook een deel helemaal alleen.
De Tshirts die
we maakten voor deze editie werden enkel even getoond voor de foto, voor de
rest werd er gelopen met een trui! Het was slechts 9˚C, wat zeer uitzonderlijk
is!
Bij aankomst thuis mochten we ook hier de brokken lijmen, want
vele potten sneuvelden dit weekend.
Wadi Bih 2017:
eentje om nooit meer te vergeten.
