Heel bewust nam ik vandaag enkel de door
mij mooi bevonden versieringen uit de opbergkast.
De zonen wisten echter pertinent zeker dat
er meer blinkend schoons in de boom hing vorig jaar dus gingen ze op zoek. Ik
waande me veilig achter mijn naaimachine en lachte in mijn vuistje bij het idee
dat de versiering veel te hoog ligt voor hen en de ladder niet eens thuis is.
Toen de 5-jarige dochter met een stuk naar beneden kwam dat ik zeker niet in de
‘mooie’ doos had gestoken werd er toch even boven gekeken.
Zo vonden we de jongens!
Toen ik vroeg hoe ze zo hoog waren geraakt, zei Elias: “Een kistje op een tafel met daarop bovenop een stoeltje, en moeke, de rest met mijn spieren!”
Het zijn trouwens niet de enige apen in de
familie.
