Zitten en wachten

Om het gebroken sleutelbeen de kans te geven te helen, werd ons aangeraden om stil te zitten en af te wachten. De eerste keer had ik dit nogal ruim opgevat en een baby van 8 kilo opheffen leek me geen probleem. Het bot vond van wel en de fractuur die initieel niet was verplaatst, opeens dus wel.

Gevolg: enkele extra weken immobilisatie; of dus zitten en wachten. Veel kans dus om stoelen, beenbags en zetels uit te testen en nog altijd niet veel nieuwe dingen kunnen naaien. 

Wel heb ik een favoriete stoel van het moment: The Flux Chair.

Geniaal: een envelop die je kan omvormen tot een designer stoel. Hij neemt niet veel plaats in als je hem opvouwt, hij oogt goed en zit nog comfortabel ook. Er is een junior en een senior versie.

2012 het jaar van de gebroken botten

Toen ik gisterenavond thuis kwam, zei Louka ’Och no, 2012 is the year of the broken bones’ de Chinezen hebben het inderdaad fout, compleet fout. 2012 is niet het jaar van de DRAAK, maar van de gebroken botten; in ons gezin alleszins. Louka brak haar arm tijdens rugby training in januari, papa luxeerde zijn sleutelbeen tijdens rugby training in april en ikzelf brak gisteren mijn sleutelbeen tijdens, tja je kan het al raden zeker: rugby training. En toch blijf ik erbij rugby is geen brute sport, we hadden alledrie gewoon brute pech!

Eventjes dus geen naaimachine voor moeke en ook voorlopig geen rugby training. Misschien een goed moment om de werkkamer eens volledig uit te mesten, dat moet lukken met 1 arm.