Naaien of op uitstap?

Gisteren in de late namiddag ontving ik een postpakketje. Dat maakt me altijd blij, maar deze keer zeker!
Ik sliep gelukzalig in en droomde al hoe mijn blogpost er vandaag ging uitzien.

Bij het ochtendgloren hebben onze meute kinderen de inhoud van de blogpost echter doen wijzigen. Er werd unamiem besloten dat er deze vrijdag iets leuks moest worden gedaan en NIET met de naaimachine. Na hun rugbytraining wilden ze op uitstap.

Meneer P, had ons eerder deze week uitgenodigd om mee te gaan op uitstap in de bergen. Aangezien het clanhoofd niet thuis is deze week, had ik laten weten dat ik de moed niet had om met 5 kindjes alleen de bergen in te trekken. Bij gebrek aan een beter idee deze morgen werd meneer P ‘last minute’ gevraagd of het eerder afgeslane aanbod toch nog kon worden aangenomen.

Meneer P nam ons graag mee. We spraken af in een bergdorpje om dan samen naar een idyllisch meertje te rijden.

De weg naar het dorpje was lang en droog. Gelukkig was er af en toe wat afleiding. Zo waren er buizen die volgens de kinderen op bommen leken: spannend!

Een stapel verdorde palmbomen (een kampvuur met deze had zeker en vast spannend kunnen zijn). 

Een bende geitjes die het enige plekje gras in een hele wijde omtrek aan het verorberen waren. 

Een huis met buiten een zithoekje, met zicht op ... zand. 

En een wel erg eenzame fruitverkoper.

Na kilometers zand zagen we eindelijk ‘de bergen’.

Ter plekke aangekomen bleek meneer P geen netwerk te hebben op zijn telefoon, dus we zijn dan maar zelf op zoek gegaan naar het idyllische meertje.

Na wat klim en klauterwerk werden onze inspanningen beloond!

Een klein uurtje en enkele schone foto’s later vertrokken we terug huiswaarts want de lokale autoriteiten hadden een ‘no swimming allowed’ bordje geplaatst aan de oever van het stuwmeertje. 

Om de ontgoocheling van de kinderen wat te verzachten, hebben we op de terugweg nog een kleine woestijnstop gedaan. De kinderen vinden de duinen super om in te ravotten. Aangezien ik echter alleen was, kon ik niet echt de woestijn inrijden. Ik heb wel wat ervaring in de duinen, maar ik zou toch niet graag vastrijden als er geen enkele andere auto is om me weer los te trekken. Dus zoals echte locals zijn we gewoon gestopt langs de kant van de autostrade. De foto’s zien er goed uit omdat je de auto’s op 50 meter afstand achter ons niet kan zien!

Omar ging na heel wat sprintjes tegen dek, resultaat zand tot in de neusgaatjes.

Ook aan dit leuke uitstapje kwam een einde toen de zon onderging en de wielen van de speelgoedauto volledig geblokkeerd waren door het zand.

Terug thuis kregen we telefoon van meneer P. Hij zat de hele tijd aan hetzelfde meer als ons, aan het zicht onttrokken door een rotsformatie en hij heeft gezwommen want aan die kant staat geen ‘no swimming’ bordje. Volgende keer nemen we papa mee en zwemmen we ook!