Double trouble

Einde van het schooljaar: dus competitieseizoen in de turnclub. Ik zou het dan kunnen hebben over de mooie -al zeg ik het zelf- turnzakjes die de kinderen kregen om naar de competities te gaan maar dat doe ik niet. Die toon ik later wel eens. Vandaag moet ik even luchten over ‘onzen tweeling’. Hoe graag we ze ook los van elkaar zien, je kan ze toch niet altijd scheiden en prestaties vergelijken is soms onvermijdelijk. Ze turnen beide en doen het graag maar tijdens competities moeten ze altijd in hetzelfde niveau aantreden en natuurlijk in dezelfde leeftijdscategorie. 

  

Tijdens de medaille-uitreiking is er voor elk individueel nummer (en dat zijn er 6: het paard, de ringen, verticale baar, horizontale baar, vloer en springbord) telkens 1 van de twee die de ander verslaat. Bovendien reiken ze ook een ‘overall’ beker en medailles uit. Omar is net een tikje zwakker dan Elias op de meeste items. Dus dat manneke moet meestal een schavotje onder zijn broer plaatsnemen of haalt -zoals vandaag bij een aantal items- net het podium niet. Geen enkel kind vindt het leuk om niet te winnen, maar als je broer dan met de medailles rondloopt kan je het bovendien ook moeilijker loslaten. Dat is dus niet zo leuk voor hem, maar het pijnlijke is dat ook Elias niet echt kan genieten van zijn eigen overwinning want hij vindt het erg voor Omar dat hij geen medaille heeft of dat hij hem heeft verslaan.

Bovendien is het ook voor moeke, papa en de zussen wat sneu aan de ene kant wil je juichen omdat Elias een medaille heeft, maar je wil dat dan ook weer niet te veel in de verf zetten want dan kwets je Omar weer.

Ik denk dat ik dringend eens met de broers Borlée moet gaan praten om meer inzicht te krijgen in hoe hiermee om te gaan!

Gelukkig zit het competitie seizoen erop en kunnen ze een jaar lang weer gewoon trainen zonder van medailles wakker te hoeven liggen.